De Himalaya
Blijf op de hoogte en volg Danny en Iris
11 April 2017 | Nepal, Pokhara
Namasté Nederland!
Twee wilde busritten, 21 dagen, 22 nachten en 230 kilometer verder zijn wij aangekomen in een zomers paradijsje, Pokhara. Dat er alweer 3(?!) weken voorbij zijn kunnen wij nauwelijks geloven maar wat hebben we al ontzettend veel meegemaakt.
Het eerste avontuur begon op dag 1, op Danny's verjaardag, met een lokale 'busrit' van Kathmandu naar Besisahar, de plaats waar onze tocht begon. Het woordje busrit staat bewust tussenhaakjes, dit omdat het meer aanvoelde als een 9 uur durend ritje in de Phyton. Erg lokaal was het busritje wel, wij waren de enige buitenlanders in de bus en we werden er opnieuw aan herinnert dat de gemiddelde Nepalees 2 koppen kleiner is dan wij, hier zijn de bussen dan ook op gebouwd. Zo stootte Danny meerdere keren zijn hoofd tegen het plafond bij iedere hobbel in de weg, een gezellig verjaardagsfeestje dus! Later kregen we als tip van een Engelse jongen om de volgende keer een wc-rol tussen je hoofd en het plafond te houden, dit bespaard wellicht wat hoofdpijn. We reden via smalle bergweggetjes de hoogte in. Bussen worden in Nepal voornamelijk gerund door groepjes vrienden. Een speelt voor chauffeur, dit is meestal de oudste, naar ons idee niet de wijste. Twee of drie andere jongens springen constant in en uit de bus om mensen binnen te halen en om de hele bedoeling van buitenaf even te regelen. Voornamelijk wanneer je op een nauw stukje een tegenligger passeert. Inmiddels zijn wij er achter hoe ze dat doen. 1 keer op de buitenkant van de bus kloppen betekent; rij maar door, er zit nog zeker 5cm tussen het wiel en de clif. 2 keer kloppen is; stoppen, anders dondert de bus dadelijk naar beneden. Toen wij eenmaal deze code ontcijfert hadden baarde het me zorgen dat er enkele keren ook 10 keer achter elkaar als een malle op de bus geklopt werd terwijl de chauffeur zich hier niks van aantrok. Maar goed, wat niet weet wat niet deert. Het probleem met een bus gerund door een groepje jongens is dat de chauffeur zich van zijn stoerste kant wil laten zien tegenover zijn vrienden. Dit betekent met volle gas over de zandwegen door de bergen heen en meerdere bussen of vrachtwagens tegelijk vanuit rechts en links inhalen. Het probleem in Nepal is dat je nergens vangrails of extra ruimtes hebt. Wij zaten in de bus en dus met een dubbel probleem?! De eerste paar uur waren dan ook killing, we dachten dat het onze dood ging worden. Later kwamen we er langzaamaan achter dat zelfs dit rijgedrag getolereerd wordt in Nepal dus zijn we maar gaan genieten van de toen al bizar mooie landschappen aan de voet van het Annapurna gebied.
Eenmaal aangekomen in Besisahar zijn we meteen van start gegaan met onze tocht die voor die dag op de planning stond. Zonder enig benul hebben we de eerste dagen rondgelopen met onze uiteindelijk te zware tassen. Op de ochtend van dag 4 kon voornamelijk ik nauwelijks nog lopen van de spierpijn, toen zijn we in het volgende dorpje op zoek gegaan naar een Sherpa. (Dit is een Nepalese man die met je meeloopt tijdens de tocht en je spullen tilt.) Zo kwamen we terecht bij Coby, onze Nepalese vriend. Hij sprak nauwelijks een woord Engels maar had altijd een brede glimlach op zijn gezicht. We zijn tijdens onze tocht ontzettend veel Sherpa's tegengekomen, wat zijn die mannen bizar sterk. Sommige van hen lopen met wel 40 kilo op hun rug de berg op, sommige zelfs met slippers aan hun voeten. Het lopen met de tassen hadden wij enorm onderschat, daarom waren we ook zo ontzettend blij met Coby! Of hij echt Coby heet weten we eigenlijk nogsteeds niet, ik denk dat hij ons niet wilde laten beginnen met het uitspreken van zijn Nepalese naam. Onze tocht vervolgde samen met Coby steeds hoger de bergen in. Op dag 9 kwamen we aan in Brakka, een plaatsje op 3600m. Tijd voor aclimatisatie dus. Het bizarre vanaf deze hoogte is dat je lichaam steeds minder zuurstof krijgt, dat voel je ontzettend goed. Je slaapt slecht, hebt minder honger en bent sneller uitgeput. Tijdens een sidetrack naar Ice Lake(4600m) zijn er meerdere keren roofvogels met een spanwijdte van zeker 2 meter op dezelfde hoogte als ons voorbij komen vliegen, dit was echt een bizar gezicht. Na een aantal dagen aclimatisatie in Brakka vervolgde onze tocht verder omhoog, nu ging het echte werk beginnen. We moesten nog zo'n 2 kilometer stijgen tot de pas. Iedere meter die je omhoog gaat wordt zwaarder en je moet ontzettend goed naar je lichaam luisteren, we zijn tijdens onze tocht veel mensen tegengekomen die ziek zijn geworden en om hebben moeten draaien. Ook wordt er iedere dag minstens 1 persoon met een traumahelikopter naar beneden gebracht. Vanuit Manang, een plaatsje net boven Brakka, stopt de weg namelijk. Wanneer je dan te ziek wordt om naar beneden te lopen moet je wel een helikopter nemen. Wij voelde ons prima en stegen iedere dag de meters volgens de planning. Aangekomen in Thorung Phedi, het hoogste en laatste dorpje voor de pas, werden we wat zenuwachtig. We hadden lichte hoofdpijn maar dat is normaal, met genoeg water wordt dat minder. De volgende ochtend zijn we om 4 uur opgestaan en om 5 uur begonnen aan DE dag, we gaan de pas over! In het donker met zaklampen omhoog klimmen in de kou, na een aantal stappen weer stoppen om op adem te komen. Dit was zo'n bizar gevoel, je kunt het je niet voorstellen tot je het een keer meemaakt. Na zo'n 5,5 uur klimmen door de sneeuw hadden we het bereikt, Thorung la Pas! Ontzettend blij dat we er waren maar tegelijkertijd voelde we ons zo slap door het tekort aan zuurstof in de lucht. Hier zit maar 50% in de lucht van wat wij normaal gewend zijn. Toen we boven stonden wisten we dat we 2 kilometer moesten gaan dalen tot Muktinath, het volgende dorpje, ook dat viel niet mee. Eenmaal aangekomen in Muktinath verbleven we in een te gek hotel, Bob Marley heette het. Heerlijk gedoucht zaten we aan het avondeten met een Bob Marley muziekje, toen kwamen we samen tot de conclusie dat dit lichamelijk het zwaarst was wat we ooit gedaan hadden, maar wat was het super vet! Op de weg naar beneden hebben we door de tropische gebieden iedere dag een regenbui gehad, maar de rest van de trek hebben we veel geluk gehad met het weer. Op een gegeven moment zaten we een aantal dagen zonder stroom, van lokale mensen hebben we vernomen dat de regering een deal gemaakt heeft met een grote batterijenfabriek. Ze zouden voor een aantal dagen de stroom er wel ff afhalen in dat gebied, dan kopen ze vanzelf die batterijen wel. Bizar! We hebben in de afgelopen weken geleerd dat de regering van Nepal ontzettend corrupt is en dat je als inwoner van Nepal echt voor jezelf moet zorgen en opkomen. Naar ons idee is dat ook net het grote probleem hier, iedereen doet lekker waar hij zelf zin in heeft. Nepal is een van de armste landen ter wereld, maar ondanks dit alles lijken de mensen zo gelukkig. Iedereen heeft zijn eigen stukje grond, beestjes, eitjes, moestuintje en familie. In principe alles wat je nodig hebt dus. Inmiddels zijn we aangekomen in Pokhara, een vredig vakantieoord voor toeristen in Nepal. Het is hier super relaxed, het tegenovergestelde van Kathmandu dus. We kijken terug naar het Annapurna circuit als een mega ervaring, we hebben in 3 weken tijd in bizar veel landschappen gelopen, de meest verschillende en pure culturen gezien en ontzettend veel lieve mensen ontmoet. Zowel lokale mensen als andere backpackers. Onze dagen in Pokhara hebben we heerlijk relaxt doorgebracht, lekker bijgekomen en met mensen afgesproken die we tijdens de trek ontmoet hebben. Morgen begint ons volgende avontuur; Chitwan national park. Hier gaan we 4 dagen tijdens een safari op zoek naar neushoorns, beren, luipaarden en hopelijk tijgers. Daarnaast bezoeken we een Elephant Breeding Center waarin we babyolifantjes gaan helpen verzorgen. Daarna vliegen we op de 18e naar Thailand, maar daar denken we nu nog even niet aan. We hebben nog een week de tijd om van dit super bijzondere land te genieten, dat gaan we ook optimaal doen. We leven van dag tot dag, daardoor vliegt de tijd voorbij. De afgelopen 3 weken hadden zowel letterlijk als figuurlijk toppen en dalen maar wat was het een mega ervaring. Nepal rocks! Liefs, Danny & Iris
Twee wilde busritten, 21 dagen, 22 nachten en 230 kilometer verder zijn wij aangekomen in een zomers paradijsje, Pokhara. Dat er alweer 3(?!) weken voorbij zijn kunnen wij nauwelijks geloven maar wat hebben we al ontzettend veel meegemaakt.
Het eerste avontuur begon op dag 1, op Danny's verjaardag, met een lokale 'busrit' van Kathmandu naar Besisahar, de plaats waar onze tocht begon. Het woordje busrit staat bewust tussenhaakjes, dit omdat het meer aanvoelde als een 9 uur durend ritje in de Phyton. Erg lokaal was het busritje wel, wij waren de enige buitenlanders in de bus en we werden er opnieuw aan herinnert dat de gemiddelde Nepalees 2 koppen kleiner is dan wij, hier zijn de bussen dan ook op gebouwd. Zo stootte Danny meerdere keren zijn hoofd tegen het plafond bij iedere hobbel in de weg, een gezellig verjaardagsfeestje dus! Later kregen we als tip van een Engelse jongen om de volgende keer een wc-rol tussen je hoofd en het plafond te houden, dit bespaard wellicht wat hoofdpijn. We reden via smalle bergweggetjes de hoogte in. Bussen worden in Nepal voornamelijk gerund door groepjes vrienden. Een speelt voor chauffeur, dit is meestal de oudste, naar ons idee niet de wijste. Twee of drie andere jongens springen constant in en uit de bus om mensen binnen te halen en om de hele bedoeling van buitenaf even te regelen. Voornamelijk wanneer je op een nauw stukje een tegenligger passeert. Inmiddels zijn wij er achter hoe ze dat doen. 1 keer op de buitenkant van de bus kloppen betekent; rij maar door, er zit nog zeker 5cm tussen het wiel en de clif. 2 keer kloppen is; stoppen, anders dondert de bus dadelijk naar beneden. Toen wij eenmaal deze code ontcijfert hadden baarde het me zorgen dat er enkele keren ook 10 keer achter elkaar als een malle op de bus geklopt werd terwijl de chauffeur zich hier niks van aantrok. Maar goed, wat niet weet wat niet deert. Het probleem met een bus gerund door een groepje jongens is dat de chauffeur zich van zijn stoerste kant wil laten zien tegenover zijn vrienden. Dit betekent met volle gas over de zandwegen door de bergen heen en meerdere bussen of vrachtwagens tegelijk vanuit rechts en links inhalen. Het probleem in Nepal is dat je nergens vangrails of extra ruimtes hebt. Wij zaten in de bus en dus met een dubbel probleem?! De eerste paar uur waren dan ook killing, we dachten dat het onze dood ging worden. Later kwamen we er langzaamaan achter dat zelfs dit rijgedrag getolereerd wordt in Nepal dus zijn we maar gaan genieten van de toen al bizar mooie landschappen aan de voet van het Annapurna gebied.
Eenmaal aangekomen in Besisahar zijn we meteen van start gegaan met onze tocht die voor die dag op de planning stond. Zonder enig benul hebben we de eerste dagen rondgelopen met onze uiteindelijk te zware tassen. Op de ochtend van dag 4 kon voornamelijk ik nauwelijks nog lopen van de spierpijn, toen zijn we in het volgende dorpje op zoek gegaan naar een Sherpa. (Dit is een Nepalese man die met je meeloopt tijdens de tocht en je spullen tilt.) Zo kwamen we terecht bij Coby, onze Nepalese vriend. Hij sprak nauwelijks een woord Engels maar had altijd een brede glimlach op zijn gezicht. We zijn tijdens onze tocht ontzettend veel Sherpa's tegengekomen, wat zijn die mannen bizar sterk. Sommige van hen lopen met wel 40 kilo op hun rug de berg op, sommige zelfs met slippers aan hun voeten. Het lopen met de tassen hadden wij enorm onderschat, daarom waren we ook zo ontzettend blij met Coby! Of hij echt Coby heet weten we eigenlijk nogsteeds niet, ik denk dat hij ons niet wilde laten beginnen met het uitspreken van zijn Nepalese naam. Onze tocht vervolgde samen met Coby steeds hoger de bergen in. Op dag 9 kwamen we aan in Brakka, een plaatsje op 3600m. Tijd voor aclimatisatie dus. Het bizarre vanaf deze hoogte is dat je lichaam steeds minder zuurstof krijgt, dat voel je ontzettend goed. Je slaapt slecht, hebt minder honger en bent sneller uitgeput. Tijdens een sidetrack naar Ice Lake(4600m) zijn er meerdere keren roofvogels met een spanwijdte van zeker 2 meter op dezelfde hoogte als ons voorbij komen vliegen, dit was echt een bizar gezicht. Na een aantal dagen aclimatisatie in Brakka vervolgde onze tocht verder omhoog, nu ging het echte werk beginnen. We moesten nog zo'n 2 kilometer stijgen tot de pas. Iedere meter die je omhoog gaat wordt zwaarder en je moet ontzettend goed naar je lichaam luisteren, we zijn tijdens onze tocht veel mensen tegengekomen die ziek zijn geworden en om hebben moeten draaien. Ook wordt er iedere dag minstens 1 persoon met een traumahelikopter naar beneden gebracht. Vanuit Manang, een plaatsje net boven Brakka, stopt de weg namelijk. Wanneer je dan te ziek wordt om naar beneden te lopen moet je wel een helikopter nemen. Wij voelde ons prima en stegen iedere dag de meters volgens de planning. Aangekomen in Thorung Phedi, het hoogste en laatste dorpje voor de pas, werden we wat zenuwachtig. We hadden lichte hoofdpijn maar dat is normaal, met genoeg water wordt dat minder. De volgende ochtend zijn we om 4 uur opgestaan en om 5 uur begonnen aan DE dag, we gaan de pas over! In het donker met zaklampen omhoog klimmen in de kou, na een aantal stappen weer stoppen om op adem te komen. Dit was zo'n bizar gevoel, je kunt het je niet voorstellen tot je het een keer meemaakt. Na zo'n 5,5 uur klimmen door de sneeuw hadden we het bereikt, Thorung la Pas! Ontzettend blij dat we er waren maar tegelijkertijd voelde we ons zo slap door het tekort aan zuurstof in de lucht. Hier zit maar 50% in de lucht van wat wij normaal gewend zijn. Toen we boven stonden wisten we dat we 2 kilometer moesten gaan dalen tot Muktinath, het volgende dorpje, ook dat viel niet mee. Eenmaal aangekomen in Muktinath verbleven we in een te gek hotel, Bob Marley heette het. Heerlijk gedoucht zaten we aan het avondeten met een Bob Marley muziekje, toen kwamen we samen tot de conclusie dat dit lichamelijk het zwaarst was wat we ooit gedaan hadden, maar wat was het super vet! Op de weg naar beneden hebben we door de tropische gebieden iedere dag een regenbui gehad, maar de rest van de trek hebben we veel geluk gehad met het weer. Op een gegeven moment zaten we een aantal dagen zonder stroom, van lokale mensen hebben we vernomen dat de regering een deal gemaakt heeft met een grote batterijenfabriek. Ze zouden voor een aantal dagen de stroom er wel ff afhalen in dat gebied, dan kopen ze vanzelf die batterijen wel. Bizar! We hebben in de afgelopen weken geleerd dat de regering van Nepal ontzettend corrupt is en dat je als inwoner van Nepal echt voor jezelf moet zorgen en opkomen. Naar ons idee is dat ook net het grote probleem hier, iedereen doet lekker waar hij zelf zin in heeft. Nepal is een van de armste landen ter wereld, maar ondanks dit alles lijken de mensen zo gelukkig. Iedereen heeft zijn eigen stukje grond, beestjes, eitjes, moestuintje en familie. In principe alles wat je nodig hebt dus. Inmiddels zijn we aangekomen in Pokhara, een vredig vakantieoord voor toeristen in Nepal. Het is hier super relaxed, het tegenovergestelde van Kathmandu dus. We kijken terug naar het Annapurna circuit als een mega ervaring, we hebben in 3 weken tijd in bizar veel landschappen gelopen, de meest verschillende en pure culturen gezien en ontzettend veel lieve mensen ontmoet. Zowel lokale mensen als andere backpackers. Onze dagen in Pokhara hebben we heerlijk relaxt doorgebracht, lekker bijgekomen en met mensen afgesproken die we tijdens de trek ontmoet hebben. Morgen begint ons volgende avontuur; Chitwan national park. Hier gaan we 4 dagen tijdens een safari op zoek naar neushoorns, beren, luipaarden en hopelijk tijgers. Daarnaast bezoeken we een Elephant Breeding Center waarin we babyolifantjes gaan helpen verzorgen. Daarna vliegen we op de 18e naar Thailand, maar daar denken we nu nog even niet aan. We hebben nog een week de tijd om van dit super bijzondere land te genieten, dat gaan we ook optimaal doen. We leven van dag tot dag, daardoor vliegt de tijd voorbij. De afgelopen 3 weken hadden zowel letterlijk als figuurlijk toppen en dalen maar wat was het een mega ervaring. Nepal rocks! Liefs, Danny & Iris
-
11 April 2017 - 13:03
Annemieke:
Lieve Iris en Danny
Super leuk om jullie verslag te lezen.
Als je het leest zit je er helemaal in! Het enthousiasme spat er van af!
Jullie leren nu zoveel daar kan geen school tegen op! Blijf genieten van de tijd die je nu hebt , van de natuur en van elkaar x
Annemieke -
11 April 2017 - 13:05
Eveline:
Wow wat een verhaal weer, wat fantastisch die beklimming.. mogen jullie
Trots op zijn...kijk uit naar het volgende verslag.. geniet ervan!!
Kus van ons -
11 April 2017 - 15:25
Dianne:
Super goed geschreven jullie verslag, heel prettig om te lezen . Wat zullen jullie geestelijk groeien door dit avontuur , heel bijzonder! Pas goed op elkaar en enjoy . Groetjes uit Rijswijk -
11 April 2017 - 15:47
Esther:
Wat een geweldig verslag weer en mooie foto's.
Nog heel veel plezier met jullie volgende avontuur.
XXX -
11 April 2017 - 16:02
Marie-jose:
Zo wat een super ervaring.
Eentje waar jullie trots op mogen zijn.
Ik lees met plezier jullie verhalen.
Geniet ze samen
Op naar het volgende avontuur
X Marie-jose -
11 April 2017 - 19:33
Anne :
Hoi Danny & Iris,
Super leuk om jullie avonturen te lezen, vanaf nu ga ik het nauwlettend volgen!;-)
Ben heel benieuwd naar het Elephant Breeding centre, super om te helpen daar lijkt me!
Succes en heel veel plezier met jullie volgende reis en hopelijk heeft Danny daarvoor niet al te veel wc rollen nodig (allemaal extra gewicht natuurlijk)!;-)
Xxx have fun!
Anne Dekkers -
11 April 2017 - 23:02
Sabrina:
Lieve Danny en Iris, ik heb maar één woord: WOW!!!
Geniet van al het moois! Liefs Sabrina -
12 April 2017 - 10:49
Marcel Groenendijk:
Hoi Kids,
Super verslag!!
Echt geweldig wat jullie mee maken.
Geniet er van samen, elke dag weer xxx -
12 April 2017 - 16:44
Greet/Piet V/d Horst:
Lieve Iris .we hebben alle plaatsen opgezocht
Zo beleven we de reis mee.
WEER EEN prachtig verhaal voor de
Toss dames.. groetjes samen. -
12 April 2017 - 17:30
Judith :
Hee Danny en Iris,
Wat een super avontuur beleven jullie daar! Wat gaaf dat jullie die hele tocht hebben gemaakt, trots mogen jullie zijn hoor!
Geniet er van!!
Groetjes Judith -
27 April 2017 - 21:09
Erik:
Wouw, Iris en Danny, wat een avonturen, echt heel avontuurlijk. Doet me denken aan mijn jeugd ;) maar dit is nog een stapje verder! Iris, nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag!!! Ik was je email adres (weer) kwijt. Vandaag (Konigsdag) Annemieke en Fons ontmoet die me deze site gaf. We hebben trouwens Roosje zien dansen (heel fanatiek and goed). Onze kinderen en Simona hebben genoten van hun eerste Konigsdag.
Wij vertrekken morgenvroeg weer naar huis en moeten nog verder inpakken. Eenmaal weer thuis ga ik al je reisverhalen lezen en ook bijhouden. Voor je verjaardag heb ik wellicht momenteel het beste kadootje, ik heb wat bijgeschreven op je rekening. Komt met zo'n reis altijd van pas. Ik schrijf je volgende week meer.
Heel veel groeten, Erik
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
